सद्गुरुं प्राप्य बन्धान्मुक्तः
(अनुवादलेखः)
कश्चित् पण्डितः प्रतिदिनं राज्ञ्याः पुराणकालक्षेपं कथासत्सङ्गं च करोति स्म। कथान्ते सर्वान् वदति स्म- ‘रामेत्युक्त्वा बन्धान्मुक्तः’
तदैव पञ्जरे बद्धः शुकः गदति स्म- ‘एवं मा वद, मिथ्या पण्डित।’ तच्छ्रुत्वा पण्डितः क्रोधितः भवति स्म- ‘एते सर्वे किं चिन्तयेयुः, राज्ञी किं भावयेत्?’ इति। स विदग्धः कदाचित् स्वाचार्यमुपगम्य, तं सर्वं वृत्तम् अशंसत्। गुरुः कीरमुपेत्य अपृच्छत् च- “कुतः एवं भणसि रे?”
वक्रचञ्चुः उवाच- ‘अहं पूर्वं मुक्तः सन् नभसि डये स्म। कदाचित् कस्मिंश्चिद् आश्रमे सर्वे साधवः सन्तश्च राम-राम-राम इति रटन्ति स्म, तत्राहमपि उपाविशम्। अहमपि राम-राम इति रटनमारब्धवान्। एकदा तस्मिन्नेव सज्जनालये राम-राम इति उच्चरामि स्म, तदैव कश्चन सज्जनः मां गृहीत्वा पञ्जरे बद्ध्वा, द्वित्रिश्लोकान् अशिक्षयत। तस्मात् सतां गृहात् कश्चित् व्यापारी धनं दत्त्वा माम् अक्रीणात्। अधुना वणिक् मां रजतपञ्जरे समस्थापयत्। मम अमोक्षं वर्धते स्म। बहिः गन्तुं मार्गो नासीत्। एकस्मिन् दिने स श्रेष्ठी स्वकार्यसिद्धये मां नृपाय उपहाररूपेण अददात्। स भूपः सन्तुष्टः सन् मां स्वीकृतवान्, यतो हि अहं राम-राम इति उच्चरामि स्म। नृपपत्नी धार्मिकप्रवृत्तिवती आसीत्। अतः महीपतिः मां स्वभार्यायै समर्पयत्। वदाधुना कथमहं निगदेयम्, ‘राम-राम इति जपेन बन्धान् मुच्यते’ इति।
कीरः गुरुं प्रार्थयत्- ‘मन्निर्बन्धनाशाय युक्तिं काञ्चिद् वदे’ति। आचार्योऽवादीत्- “अद्य त्वं मौनेन शेष्व (शयनं कुरु), चलनं किञ्चिदपि मा भूत्। राज्ञी भावयेत्, त्वं मृत इति। तदा मोचयति।” तथैवाभवत्। अपरस्मिन् दिने कथासमाप्तौ यदा किङ्किरातः किञ्चिन्नावदत्, तदा विद्वान् आश्वस्तः जातः। राजपत्नी अचिन्तयत्- ‘कीरस्तु अचेतनः शेते, मृतः स्यात्’ इति। नृपपत्नी पञ्जरम् उदघाटयत्, तदैव वक्रचञ्चुः पञ्जरात् निर्गतः, आकाशे उदडयत। उड्डयन् रटति स्म- ‘सद्गुरुं प्राप्य बन्धान्मुक्तः’ इति।
अतः यावच्छक्ति शास्त्रमधीयतां, जपः क्रियतां, किन्तु सद्गुरुं विना बन्धमोचनं न घटते।
--उषाराणी सङ्का
-----------------------
(अनुवादलेखः)
कश्चित् पण्डितः प्रतिदिनं राज्ञ्याः पुराणकालक्षेपं कथासत्सङ्गं च करोति स्म। कथान्ते सर्वान् वदति स्म- ‘रामेत्युक्त्वा बन्धान्मुक्तः’
तदैव पञ्जरे बद्धः शुकः गदति स्म- ‘एवं मा वद, मिथ्या पण्डित।’ तच्छ्रुत्वा पण्डितः क्रोधितः भवति स्म- ‘एते सर्वे किं चिन्तयेयुः, राज्ञी किं भावयेत्?’ इति। स विदग्धः कदाचित् स्वाचार्यमुपगम्य, तं सर्वं वृत्तम् अशंसत्। गुरुः कीरमुपेत्य अपृच्छत् च- “कुतः एवं भणसि रे?”
वक्रचञ्चुः उवाच- ‘अहं पूर्वं मुक्तः सन् नभसि डये स्म। कदाचित् कस्मिंश्चिद् आश्रमे सर्वे साधवः सन्तश्च राम-राम-राम इति रटन्ति स्म, तत्राहमपि उपाविशम्। अहमपि राम-राम इति रटनमारब्धवान्। एकदा तस्मिन्नेव सज्जनालये राम-राम इति उच्चरामि स्म, तदैव कश्चन सज्जनः मां गृहीत्वा पञ्जरे बद्ध्वा, द्वित्रिश्लोकान् अशिक्षयत। तस्मात् सतां गृहात् कश्चित् व्यापारी धनं दत्त्वा माम् अक्रीणात्। अधुना वणिक् मां रजतपञ्जरे समस्थापयत्। मम अमोक्षं वर्धते स्म। बहिः गन्तुं मार्गो नासीत्। एकस्मिन् दिने स श्रेष्ठी स्वकार्यसिद्धये मां नृपाय उपहाररूपेण अददात्। स भूपः सन्तुष्टः सन् मां स्वीकृतवान्, यतो हि अहं राम-राम इति उच्चरामि स्म। नृपपत्नी धार्मिकप्रवृत्तिवती आसीत्। अतः महीपतिः मां स्वभार्यायै समर्पयत्। वदाधुना कथमहं निगदेयम्, ‘राम-राम इति जपेन बन्धान् मुच्यते’ इति।
कीरः गुरुं प्रार्थयत्- ‘मन्निर्बन्धनाशाय युक्तिं काञ्चिद् वदे’ति। आचार्योऽवादीत्- “अद्य त्वं मौनेन शेष्व (शयनं कुरु), चलनं किञ्चिदपि मा भूत्। राज्ञी भावयेत्, त्वं मृत इति। तदा मोचयति।” तथैवाभवत्। अपरस्मिन् दिने कथासमाप्तौ यदा किङ्किरातः किञ्चिन्नावदत्, तदा विद्वान् आश्वस्तः जातः। राजपत्नी अचिन्तयत्- ‘कीरस्तु अचेतनः शेते, मृतः स्यात्’ इति। नृपपत्नी पञ्जरम् उदघाटयत्, तदैव वक्रचञ्चुः पञ्जरात् निर्गतः, आकाशे उदडयत। उड्डयन् रटति स्म- ‘सद्गुरुं प्राप्य बन्धान्मुक्तः’ इति।
अतः यावच्छक्ति शास्त्रमधीयतां, जपः क्रियतां, किन्तु सद्गुरुं विना बन्धमोचनं न घटते।
--उषाराणी सङ्का
-----------------------
सतगुरु मिले तो बंधन छूटे
एक पंडित जी रोज रानी के पास कथा करता था। कथा के अंत में सबको कहता कि ‘राम कहे तो बंधन टूटे’ तभी पिंजरे में बंद तोता बोलता, ‘यूं मत कहो रे पंडित झूठे’ पंडित को क्रोध आता कि ये सब क्या सोचेंगे, रानी क्या सोचेगी। पंडित अपने गुरु के पास गया, गुरु को सब हाल बताया। गुरु तोते के पास गया और पूछा तुम ऐसा क्यों कहते हो?
तोते ने कहा- ‘मैं पहले खुले आकाश में उड़ता था। एक बार मैं एक आश्रम में जहां सब साधू-संत राम-राम-राम बोल रहे थे, वहां बैठा तो मैंने भी राम-राम बोलना शुरू कर दिया। एक दिन मैं उसी आश्रम में राम-राम बोल रहा था, तभी एक संत ने मुझे पकड़ कर पिंजरे में बंद कर लिया, फिर मुझे एक-दो श्लोक सिखाये। आश्रम में एक सेठ ने मुझे संत को कुछ पैसे देकर खरीद लिया। अब सेठ ने मुझे चांदी के पिंजरे में रखा, मेरा बंधन बढ़ता गया। निकलने की कोई संभावना न रही। एक दिन उस सेठ ने राजा से अपना काम निकलवाने के लिए मुझे राजा को गिफ्ट कर दिया, राजा ने खुशी-खुशी मुझे ले लिया, क्योंकि मैं राम-राम बोलता था। रानी धार्मिक प्रवृत्ति की थी तो राजा ने रानी को दे दिया। अब मैं कैसे कहूं कि ‘राम-राम कहे तो बंधन छूटे’। गुरु ने कहा- सच ही तो है।
तोते ने गुरु से कहा आप ही कोई युक्ति बताएं, जिससे मेरा बंधन छूट जाए। गुरु बोले- आज तुम चुपचाप सो जाओ, हिलना भी नहीं। रानी समझेगी मर गया और छोड़ देगी। ऐसा ही हुआ। दूसरे दिन कथा के बाद जब तोता नहीं बोला, तब संत ने आराम की सांस ली। रानी ने सोचा तोता तो गुमसुम पड़ा है, शायद मर गया। रानी ने पिंजरा खोल दिया, तभी तोता पिंजरे से निकलकर आकाश में उड़ते हुए बोलने लगा ‘सतगुरु मिले तो बंधन छूटे’
अतः शास्त्र कितना भी पढ़ लो, कितना भी जाप कर लो, लेकिन सच्चे गुरु के बिना बंधन नहीं छूटता।
-----------------------
గురువును పొందిన బంధం వీడును
ఒక పండితుడు ప్రతిరోజు రాణి వద్ద పురాణకాలక్షేపం, కథాసత్సంగం చేస్తుండేవాడు. కథ చివర అందరితో- “రామ అనండి, బంధము వీడును” అని అనేవాడు. అప్పుడు పంజరంలో బంధించి ఉన్న చిలుక- “అది అంతా ఒక పచ్చి అబద్ధం” అని అనేది. అది విని పండితుడికి కోపం వచ్చేది. ‘వీళ్ళంతా ఏమనుకుంటారు? రాణి ఏమనుకుంటుంది?’ అని అనుకునేవాడు. ఒకసారి ఆ పండితుడు తన గురువు వద్దకు వెళ్ళి ఆయనకు వృత్తాంతమంతా చెప్పాడు. ఆ గురువు ఆ చిలక వద్దకు వెళ్ళి, “నువ్వు ఎందుకు అట్లా అంటావు?” అని అడిగాడు.
అప్పుడు చిలక చెప్పింది- “నేను పూర్వం హాయిగా ఆకాశంలో ఎగిరేవాడిని. ఒకసారి ఒక ఆశ్రమంలో సాధువులు అంతా ‘రామ రామ’ అంటూ ఉన్నారు. నేనూ అక్కడ కూర్చున్నాను. ‘రామ రామ’ అని అనటం మొదలు పెట్టాను. ఒకసారి అదే సాధుగృహంలో ఉండి ‘రామ రామ’ అని అంటూ ఉండగా ఒక సాధువు నన్ను పట్టుకొని పంజరంలో బంధించి, రెండు మూడు శ్లోకాలు నేర్పాడు. ఆ సాధువుల నిలయం నుండి ఒక వ్యాపారి డబ్బు ఇచ్చి నన్ను కొనుక్కున్నాడు. ఆ వ్యాపారి నన్ను వెండి పంజరంలో బంధించాడు. నా బంధనం పెరుగుతూనే ఉంది. బయటకు వెళ్ళటానికి మార్గమే లేదు. ఒకసారి ఆ శెట్టి తన పని చేయించుకోవడానికిగాను నన్ను రాజుకు కానుకగా ఇచ్చాడు. ఆ రాజు సంతుష్టుడై నన్ను తీసుకున్నాడు. ఎందుకు? నేను ‘రామ రామ’ అంటున్నాను కనుక. రాజు భార్య ధార్మిక ప్రవృత్తి కలది. అందువల్ల ఆ రాజు నన్ను తన భార్యకు అందించాడు. ఇప్పుడు చెప్పు, ‘రామ రామ’ అంటే బంధాలు తొలగుతాయని నేను ఎట్లా అనాలి?” గురువు “నిజమే కదా” అన్నాడు.
ఆ చిలుక గురువును - “నా బంధం పోగొట్టటానికి ఏదైనా యుక్తిని చెప్పు.” అని ప్రార్థించింది. ఆచార్యుడు - “ఈ రోజు నువ్వు మౌనంగా పడుకో. కాస్త కూడా కదలద్దు. రాణి నువ్వు చచ్చిపోయావు అని అనుకుంటుంది. అప్పుడు వదిలిపెడుతుంది.” అని చెప్పాడు. అదే జరిగింది. తర్వాత రోజు కథ పూర్తయిన తర్వాత ఆ చిలుక ఏమి మాట్లాడక పోయేసరికి పండితుడు ‘హమ్మయ్య’ అనుకున్నాడు. రాజపత్ని, ‘ఈ చిలక కదలకుండా పడుకుంది. చచ్చిపోయి ఉంటుంది.’ అనుకుంది. అనుకుని రాణి ఆ పంజరాన్ని తెరిచింది. వెంటనే చిలుక పంజరం నుండి బయటికి వచ్చి ఆకాశంలోకి ఎగిరిపోయింది. ఎగురుతూ- “గురువును పొందిన బంధం వీడును” అని అంది.
అందువల్ల ఎంత శాస్త్రాలు చదివినా, జపాలు చేసినా, సద్గురువు లేకుండా బంధ మోచనం సాధ్యం కాదు.
[వాట్సాప్ లో ప్రాప్తించిన ఓ హిందీ సందేశానికి తెలుగు అనువాదం]
ఒక పండితుడు ప్రతిరోజు రాణి వద్ద పురాణకాలక్షేపం, కథాసత్సంగం చేస్తుండేవాడు. కథ చివర అందరితో- “రామ అనండి, బంధము వీడును” అని అనేవాడు. అప్పుడు పంజరంలో బంధించి ఉన్న చిలుక- “అది అంతా ఒక పచ్చి అబద్ధం” అని అనేది. అది విని పండితుడికి కోపం వచ్చేది. ‘వీళ్ళంతా ఏమనుకుంటారు? రాణి ఏమనుకుంటుంది?’ అని అనుకునేవాడు. ఒకసారి ఆ పండితుడు తన గురువు వద్దకు వెళ్ళి ఆయనకు వృత్తాంతమంతా చెప్పాడు. ఆ గురువు ఆ చిలక వద్దకు వెళ్ళి, “నువ్వు ఎందుకు అట్లా అంటావు?” అని అడిగాడు.
అప్పుడు చిలక చెప్పింది- “నేను పూర్వం హాయిగా ఆకాశంలో ఎగిరేవాడిని. ఒకసారి ఒక ఆశ్రమంలో సాధువులు అంతా ‘రామ రామ’ అంటూ ఉన్నారు. నేనూ అక్కడ కూర్చున్నాను. ‘రామ రామ’ అని అనటం మొదలు పెట్టాను. ఒకసారి అదే సాధుగృహంలో ఉండి ‘రామ రామ’ అని అంటూ ఉండగా ఒక సాధువు నన్ను పట్టుకొని పంజరంలో బంధించి, రెండు మూడు శ్లోకాలు నేర్పాడు. ఆ సాధువుల నిలయం నుండి ఒక వ్యాపారి డబ్బు ఇచ్చి నన్ను కొనుక్కున్నాడు. ఆ వ్యాపారి నన్ను వెండి పంజరంలో బంధించాడు. నా బంధనం పెరుగుతూనే ఉంది. బయటకు వెళ్ళటానికి మార్గమే లేదు. ఒకసారి ఆ శెట్టి తన పని చేయించుకోవడానికిగాను నన్ను రాజుకు కానుకగా ఇచ్చాడు. ఆ రాజు సంతుష్టుడై నన్ను తీసుకున్నాడు. ఎందుకు? నేను ‘రామ రామ’ అంటున్నాను కనుక. రాజు భార్య ధార్మిక ప్రవృత్తి కలది. అందువల్ల ఆ రాజు నన్ను తన భార్యకు అందించాడు. ఇప్పుడు చెప్పు, ‘రామ రామ’ అంటే బంధాలు తొలగుతాయని నేను ఎట్లా అనాలి?” గురువు “నిజమే కదా” అన్నాడు.
ఆ చిలుక గురువును - “నా బంధం పోగొట్టటానికి ఏదైనా యుక్తిని చెప్పు.” అని ప్రార్థించింది. ఆచార్యుడు - “ఈ రోజు నువ్వు మౌనంగా పడుకో. కాస్త కూడా కదలద్దు. రాణి నువ్వు చచ్చిపోయావు అని అనుకుంటుంది. అప్పుడు వదిలిపెడుతుంది.” అని చెప్పాడు. అదే జరిగింది. తర్వాత రోజు కథ పూర్తయిన తర్వాత ఆ చిలుక ఏమి మాట్లాడక పోయేసరికి పండితుడు ‘హమ్మయ్య’ అనుకున్నాడు. రాజపత్ని, ‘ఈ చిలక కదలకుండా పడుకుంది. చచ్చిపోయి ఉంటుంది.’ అనుకుంది. అనుకుని రాణి ఆ పంజరాన్ని తెరిచింది. వెంటనే చిలుక పంజరం నుండి బయటికి వచ్చి ఆకాశంలోకి ఎగిరిపోయింది. ఎగురుతూ- “గురువును పొందిన బంధం వీడును” అని అంది.
అందువల్ల ఎంత శాస్త్రాలు చదివినా, జపాలు చేసినా, సద్గురువు లేకుండా బంధ మోచనం సాధ్యం కాదు.
[వాట్సాప్ లో ప్రాప్తించిన ఓ హిందీ సందేశానికి తెలుగు అనువాదం]
